رمضانی دیگر آمد، خوش آمد! رمضانی که باید در جوامع توحیدی و زیر حاکمیت اللّه و زمامداری مسلمین برگزار شود؛ نه در جهل و خرافات و زیر هَیمنۀ نظامهای استبدادی و استعمارگرانِ کافرکیش. رمضان و روزه داری مراسم اهل توحید و آزادی است، و بدیهی است که این عبادت در «جوامع توحیدی و در وضع توحیدی» هدفدار شود. بر خلاف وضع منحط امروزه، که بسیاری از مسلمانانِ اسمی، یا در رمضان و روزه داری شرکت نمی کنند؛ یا بنابر اهداف شخصی و جسمی! بدان مبادرت می ورزند؛ کمااینکه برخی هم اعراف اجتماعی و خانوادگی آنها را وادار به رمضان و روزه داری می کند. طبعا بقیۀ مسلمانان هم (با توجه به سنتی شدن این رسم توحیدی) رمضان و روزه داری را از متن دین و اهداف روزه داری خارج کرده و مانند سایر مراسمات و عبادات اسلامی آن را خنثی و بلا اثر نموده اند. در این رابطه این مطلب میتواند بسیار روشنگر باشد: بقای اسکلِت عبادات و غِیاب مقاصد آنها. و همین است که تبریکات رمضانی ما بیشتر متوجه اهل توحید و مسلمانان صادق می شود، همان کسانی که صیام و روزه داری را برای تجلّی عزم راسخ و به مثابۀ تمرین اطاعت از خالق یکتا و جهت وصول به تقوی و انضباط دینی برگزار میکنند، و در مسیر تحقق اسلامیت و ظهور اُخوَّت اسلامی واقع می شوند.