بسم الله الرحمن الرحيم

قیام تونس؛ در میانۀ آزادی و بازگشتِ استبداد

بالاخره بعـــد از یک ماه قیـــام و اعتراضات؛ مردم تـــونس توانستند «رأس نظام استبدادی - استعماری» را که همان بن علی باشد، مجبور به فرار نمایند و «نصف پیروزی» را از آن خود سازند. و موحدین آزادیخواه این «نصفه پیروزی» را به مردم تونس تبریک عرض میکند. اما بجای اینکه بعد از فرار طاغوت، نظام سیاسی بدست مردم و نیروهای آزادیخواه بیفتد؛ بدست جیش و نیروهای سرکوبگر سپرده شده؛ و بدنبالش دستگاه خبری استعمار سعی کرد مسئله را خاتمه یافته تلقی کند؛ و طوری عمل کردند که همۀ نگاهها متوجه «مُستبد فراری» گردد؟! اِنگــار که این عنصر خائن و زبون در طول 23 سالۀ گذشته یک تنه! به استبداد و سرکوب گری و سرقت پرداخته! و نظام و حزب و حکومتش مرتکب جرمی نشده است. و حال با کمال بیشرمی نظام استبدادی و نیروهای سرکوبگر بن علی را (به ریاست محمد غنوشی - معاون بن علی در حزب حاکم و نخست وزیر قبل از قیام! و بعد از قیام!!) وارث قیام مردم معرفی میشوند؛ و حکومت جدید را با اندکی تغییرات (و الحاق چند عنصر از نوع شاپور بختیار!) از رؤسای حزب بن علی و عمال خائن و استبدادی تشکیل داده اند (یعنی مثل اینکه بعد از فرار شاه حکومت جدید به ریاست شریف امامی تشکیل شود و وُزَرایش هم از حزب رستاخیز! باشند). و طبعا به این میگویند «بازسازی نظام استبدادی»، و در این راستا دستگاه خبری استعمار وخاصتا به زبان عربی به تکاپوی بیسابقه ای افتاده است؛ و طبعا دُوَل ناتویی غرب نهایت تلاش به خرج میدهند تا نگذارند نتیجۀ این قیام به دست مردم بیفتد و منتهی به «آزادی و مردمسالاری» شود؛ و خاصتا این استعمارگران از حضور احزاب و سازمانهای اسلامی و در رأس آنها از حرکت نهضت اسلامی به رهبری راشد الغنوشی جدا هراسان و نگران شده اند؛ و درد اصلی آنها اینست که مبادا این قیام و آزادیخواهی به ممالک مجاور نیز (که نظامهای استبدادی - استعماری بر آنها تحمیل شده اند) کشیده شود. و از این جهت؛ همّ غرب (جهت عقیم سازی این قیام) متوجه حذف اسلامیین! و به تبع آن عدم افتادن امور بدست مردم شده است. هرچند جای خوشحالی است که بسیاری از احزاب و سازمانهای تونس (اعم از اسلامی و عَلمانی) دارای وحدت نظر و ضد استبدادی هستند؛ و این امر مبارکی می باشد.

حال باید تأکید نمود که: نتیجۀ قیام مردم تونس جدا در «مَعرض خطر» قرار گرفته است؛ و اگر مردم جهت کسب نصف دیگر پیروزی تلاش نکنند و به قیام آزادیخواهانۀ خود ادامه ندهد و بر حکومت نظامی تونس غلبه ننمایند؛ حتما نصف بدست آمده را هم از دست خواهند داد. و طبعا وضع فعلی تونس همانند زمانی است که شاه خائن و مُستبد از ایران فرار کرد؛ اما «نظام و جیش و ساواکش» را باقی گذاشت؛ و بدنبالش (جهت خنثی کردن قیام) امثال جنرال هایزر به ایران سرازیر شدند (جالب اینکه بن علی ۲۴ دی و محمد رضا ۲۶ دی فرار کرد). و اما همانطور که مردم ایران در سال ۵۷ مَجال «بازسازی نظام شاهنشاهی» را به استبدادیان و استعمارگران ندادند و سرانجام در ۲۲ بهمن به مراکز استبداد و سرکوبگری هجوم بردند؛ (عکس زمان مصدق یا در جنبش سبز) مردم تونس هم در «دو راهۀ خطیری» قرار گرفته اند؛ دو راهه ای که بالاخره یکی غالب و دیگری مغلوب خواهد شد. اینست که مردم تونس جهت حفاظت از پیروزی بدست آمده و جهت تکمیل پیروزی خود چاره ای جز «تداوم قیام و تظاهرات» ندارند؛ و علی الخصوص در صورت لجاجت رؤسای حزب و نظام بن علی، تسخیر مراکز استبدادی آخرین راه حل خواهد بود. بالاخره این طبیعت کار ناقص است که نتیجه نخواهد داد؛ در حالی که هر کاری برای نتیجه گیری از آنست؛ و متأسفانه اکثر قیامهای ضد استبدادی «به دو شیوه» گرفتار این مصیبت و عدم تداوم هستند: یا در میدان مقابله با نظام استبدادی پراکنده شده و کار را ناتمام میگذارند؛ و یا اینکه بعد از سقوط نظام استبدادی اهداف قیام را فراموش و گرفتار نظام استبدادی جدیدی میشوند. البته دول ناتویی غرب هم در هر مرحله ای در کمین نشسته و دنبال خنثی کردن قیامهای آزادیخواهانه هستند. پس این یک امر حتمی است که حصول آزادی و مردمسالاری و کثرتگرایی «جدیت و پیگیری» میخواهد؛ جدیت و پیگیری که: اولا نظام استبدادی را متلاشی کند؛ ثانیا اهداف جنبش را اصل قرار دهد؛ و ثالثا از کمائن دُوَل استعماری عبور نماید. و طبعا این مسائل اساسی در همۀ جهانِ زیر سلطه و من جمله درجهان اسلام ساری و جاری است؛ و خاصتا در ایران جهت رسیدن به آزادی و مردمسالاری و کثرتگرایی باید متوجه آنها باشیم. البته جای خوشبختی است که مردم ایران و نیروهای سیاسی اش تجربه ها اندوخته اند؛ لکن آنچه «عجیب مینماید» اینست که هنوز بسیارند آنهایی که نمیخواهند آزادی و مردمسالاری و کثرت گرایی را تحمل نمایند؟!

سازمان موحدین آزادیخواه ایران

۱۳ صفر ۱۴۳۲ - ۲۸ دی ۱۳۸۹