بسم الله الرحمن الرحيم

جنبش سبز و هماوایی در مسیر آزادی

بعد از تظاهرات ۲۵ بهمن و علی الخصوص بعد از حصر و پنهان سازی آقایان موسوی و کروبی میتوان از «مرحلۀ جدیدی» در رابطه با جنبش سبز صحبت کرد؛ مرحله ای که مبنی بر ابتعاد بیشتر از نظام ولایت مطلقه و اتخاذ مواضع آزادیخواهانه و عدم تقیُد و التزام به اذن و اجازۀ مستبدین و استقلال در ایام اعتراضی است (بر خلاف سال ۸۸ که چنین نبود و جنبش اسیر ایام و اذن و اجازۀ نظام ولایت مطلقه بود). و طبعا از همانجا بود که نظام ولایت مطلقه احساس خفت و خواری نمود و «درنده وار و مالیخولیایی» وارد میدانِ مقابله با آزادیخواهان گردید؛ و حتی رسما خواستار اعدام موسوی و کروبی شدند! و سرانجام هم بصورت بزدلانه و آدم ربایانه آنها را از انظار پنهان و همۀ راههای ارتباطی شان را قطع کردند؛ و لکن هنوز حاضر نیستند که به حبس و بازداشت آنها اعتراف کنند و تا حال مکان آنها مجهول مانده است. طبعا بعد از ۲۵ بهمن و ناپدید شدن «موسوی و کروبی» تظاهرات و اعتراضات ادامه یافت (دهم و هفدهم اسفند)؛ همانطور که قرار است تظاهرات و اعتراضاتِ ضد استبدادی در هفته های آینده استمرار داشته باشد. به امید اینکه مردم ایران در این مبارزات آزادیخواهانه و ضد استبدادی وسیعـــا شرکت نموده و در سراسر مملکت وسعت و عمقِ بیشتری پیدا کند؛ کما اینکه رؤسای جنبش هــم از اعتصاب و تحصن صحبت نموده اند. و به تأکید رسیدن به چنین مرحله ای امری بسیار مبارک و در واقع «مُبشر نزدیکی بیشتر آزادیخواهان به یکدیگر» است. بالاخره هر چیزی زمان خود را دارد؛ و در میدان آزادیخواهی ایرانی هم زمانی به اوج خواهیم رسید که اصلاح طلبان با مستبدین ولایت مطلقه فاصلۀ بیشتری پیدا کنند و از مخالفان سابقه دار آن نزدیکتر شوند. و ابتعاد بیشتر از نظام ولایت مطلقه، هم موضع بهتر و آرامتری نسبت به اصلاح طلبان در پی خواهد داشت؛ و هم با توجه به تغییرات حاصله و احساس درد مشترک؛ کدورتهای گذشته پشت سر گذاشته می شوند. این وضعیت در ممالک دیگر هم روی داده است؛ و این امر (درد مشترک، شفافیت مواضع، و هماوایی) در موفقیت قیامهای مصر و تونس نیز نقش بزرگی ایفاء کرده است.

در این رابطه مصر را مثال می آوریم: روزگاری نیروهای غیر اسلامیِ مصر دشمن اخوان المسلمون بودند، و اما نسبت به نظام استبدادی - استعماری مبارک تنها موضع انتقادی داشتند؛ و تصور می کردند که علی ای حال نظام مبارک، نظامی عَلمانی (لائیک - دنیایی) و غیر اسلامی است؛ و از احزاب و جریانات اسلامی (که دشمن مشترک هستند) بهتر می باشد؛ کما اینکه نظام مبارک نیز این موضع را بنابر «تخویف - ترساندن از اسلامیین» تقویت می کرد (و در جریان قیام هم خطاب به غرب و بعضی جریانات چنین می گفتند: اگر ما برویم جانشین ما اخوان المسلمون خواهد بود). و همین بود که قبلا جریانات مصری و خاصتا عَلمانی های غیر اسلامی حاضر نبودند که در مـوضع انتقادی شان زیاده رَوی کنند. عکس آنهم صادق بود (هر چند به نسبت کمتر)؛ یعنی احزاب و جریانات اسلامی، احزاب و جریانات غیر اسلامی را دشمن خود تلقی می کردند و با آنها احساس بیگانگی بیشتری می کردند؛ و خاصتا آنهایی که غربگرا بودند بیشتر منفور بودند. اما طی زمان واقعیت ها را واضحتر نمود؛ و همۀ اطراف احساس کردند که به راه خطا میروند؛ چرا که نه مبارک و حزبش (و در تونس نیز همینطور) ارزشی به عَلمانی ها میدادند؛ و نه اسلامی ها نیز به تنهایی میتوانستند از عهدۀ تغییرات اساسی برآیند (چون بیش از همه مقهور و مقموع بودند). اما خوب اسلامیون هم می بایست اثبات نمایند که با اِسقاط نظامهای استبدادی؛ با دیگران همان برخوردی را نخواهند داشت که امثال مبارک و بن علی داشتند. و همین بود که در جریان قیام مصر و تونس حقیقتا همه متحد شده بودند؛ و حتی در مصر قبل از قیامِ پیروزمندشان حرکت کفایه (که حرکتی ملی و تعددگرا بود) تشکیل شده بود؛ و در جریان قیام نیز اخوان المسلمون و محمد برادعی و جوانان انقلابی و غیره عملا متحد شده بودند. و البته در آخرین انتخابات تزویری هم، اخوان و حزب وفد و چند جریان سیاسی دیگر، موضع مشترک گرفته و در مرحلۀ دوم آن را تحریم کردند. و همین است که اگر ایران هم بخواهد بر استبداد ولایت مطلقه غلبه نماید و بعد از آن در مسیر آزادی و مردمسالاری و کثرتگرایی قرار گیرد؛ باید این «تقرُب و هَماوایی» را به خود ببیند؛ و گرنه اصرار بر روابط خصمانه بین اصلاحی و انقلابی، بین اسلامی و عَلمانی، بین ایرانی و قومی و.... و عدم تفاهم و تکیه بر اشتراکاتِ راهگشا و نتیجه بخش، ایران و ایرانی را بیش از این مصیبت زده خواهد کرد؛ و مرحلۀ آزادسازی ایران را بسیار به تأخیر خواهد انداخت. و در این راستا باید آزادیخواهان و استقلال طلبانِ «واقع بین و فهیم» بسیار هوشیارانه عمل کنند؛ و نباید گرفتار استبدادیان ولایت مطلقه و اسلام ستیزان غرب گرا شوند.

سازمـان مـوحدین آزادیخـواه ایـران

۶ ربیع الثانی ۱۴۳۲ - ۲۰ اسفند ۱۳۸۹