سه سرود، سه جهت؛ سه هویت!
ای ایران ای مرز پر گهر:
این سرود در دورۀ استبداد شاهنشاهیِ پهلوی ساخته و پرداخته شده و ماهیتی
خاک پرستانه و نژادپرستانه و باستان گرایانه دارد، و ناسیونالیسم غربی
آبشخور آن را تشکیل میدهد. این سرود علاوه بر اینکه مُبیَّن الحاد و
سکولاریسم پهلوی است، در همان حال منکر هست و نیست اقوام ایران و اسلامیت و
مسلمانی آنهاست، و در واقع علیه تاریخ و تمدن و ادبیات اسلامی سروده شده
است.
ای ایران ای مهد عاشقان:
این سرود اخیرا (همین اسفند ماه) توسط نهادهای نظام ولایت مطلقه ساخته شده
و مأخوذ از سرود «ای ایران ای مرز پر گهر» است؛ و طبعا کار این فرقه بازان
من البدایه جعل و تزویر بوده است. این سرود آشکارا ماهیت این نظام استبدادی - فرقه ای
را منعکس می نماید، و علاوه
بر خرافه گری تاریخی - فرقه ای، سرزمین ایران را خاص امام زمانِ صفویها
نموده
و هرچه غیر صفوی - ولایت فقیهی است در آن نادیده گرفته شده است. و حقیقتا این سرودِ
غلیظ و بغیض بیشتر اعلام جنگ علیه دیگران است، و از طریق پایمال کردن اقوام ایران
و مذاهب و مناهج مختلفۀ آن، شیعی گری صفوی - ولایت فقیهی را تحمیل می
نماید.
دیده بگشا ای برادر:
این سرود مربوط به اوایل انقلاب ۵۷ ایران بوده و در فضایی آزاد و برادرانه
و انقلابی سروده شده است، و با تأثر از این وضعیت، ماهیتی اتحادی و
عدالتخواهانه دارد و از
مُحتوایی عام و فراگیر برخوردار است، و همۀ اقوام و مذاهب ایران را در بر
می گیرد. علاوه بر اینها چنین سرود زیبا و خاطره انگیز و قابل قبولی مُستحق آنست که بعنوان
«سرودی ملی و فرا قومی و فرا مذهبی» شناخته شود، خاصتا با توجه به سابقه اش
و زنده بودنش در خاطرۀ مردم (در سطح ایران) حتی برای حال و آینده سرودی بجا و سازنده است. و ای کاش
مُحتوای آن در چهل سال گذشته جاری و ساری می گشت و مبنای فرهنگ ایران و
سیاست ایرانی و قانونگذاری مملکتی قرار می گرفت.